Ojciec Święty Benedykt XVI abdykuje.

Ojciec Święty Benedykt XVI na konsystorzu zwyczajnym w Watykanie ogłosił, iż rezygnuje z posługi Biskupa Rzymu, Następcy Piotra. Decyzja Ojca Świętego ma ogromną wagę dla życia Kościoła zarówno w perspektywie bieżącej, jak i kolejnych pontyfikatów. Abdykacja Benedykta XVI jest ogromnym zaskoczeniem dla wszystkich wiernych Kościoła, jednak dla wiernych przywiązanych do tradycji łacińskiej jest wydarzeniem rodzącym niepewność i naturalną obawę o jutro Kościoła.

Trzeba bowiem pamiętać, że ten Papież z wielką mocą i osobistym zaangażowaniem, odważnie i pewnie, ale również w sposób nacechowany troską pasterską o jedność całego Kościoła Powszechnego, realizował dzieło rozpoczęte przez bł. Jana Pawła II wydaniem Motu Proprio Eclesia Dei w 1988 r. Kościół wiedziony przez swych najwyższych kapłanów ocierał się przez wieki o ich szorstkie ramy trwając z miłością w wierze na modlitwie oraz w nadziei, że nie pobłądzi. Najnowsza historia Kościoła rozgrywająca się po Soborze Watykańskim II jest monumentalnym przykładem działania Boskiej Opatrzności, a kulminacją tych wydarzeń jest Motu Proprio Summorum Pontificum wydane przez Ojca Świętego Benedykta XVI w 2007 r. To co wydarzy cię dalej jest odkrywaniem i uobecnianiem pełni depozytu wiary zawartego w Piśmie i Tradycji, jest nową wiosną Kościoła w duchu Benedykta XVI, czego symbolem są Krzyże stawiane w centrum ołtarza przez coraz liczniejszych kapłanów na całym świecie.

Ojciec Święty Benedykt XVI jest jak dąb, który wrósł w ziemię swoim dziełem, pracą, modlitwą, ogromnym trudem, niesłychanym poświęceniem, olbrzymią ofiarą. Ten dąb głęboko zapuścił korzenie w glebie całej ziemi, ale w szczególności w glebie naszych dusz. Nic dziwnego, że gdy Bóg zrządzeniem swej Opatrzności wyrywa taki dąb, to wzrusza się ziemia. I nasza ziemia się wzrusza, wręcz się trzęsie i wzbudza w nas trwogę. Bo to życie niesłychanie splątane z naszym życiem, naszą wiarą, nadzieją i miłością. Wszyscy przecież pamiętamy łaski, które Dobry Bóg przez Niego w łaskawości swojej dał nam, wiernym przywiązanym do tradycji łacińskiej Kościoła.

Obecnie walczy miłość Boga z naszą miłością, bo miłość Boga chce uczynić to, czego my po ludzku może nie rozumiemy, chce uczynić to, do czego Benedykta XVI powołała i nasza miłość ustąpi w końcu pierwszeństwa planom Bożym. Są to dwie miłości, ale z jednego źródła: z Serca Bożego. Nasza miłość do Ojca Świętego Benedykta XVI jest Boża i ustępuje najlepszej miłości Boga samego. Musimy teraz otoczyć Benedykta XVI miłością i wdzięcznością. Wspominamy wszystko, czego doznaliśmy przez Niego. Płacić będziemy wdzięcznością wielkiej modlitwy, ażeby miłość Boża w Papieżu do końca się okazała i żeby wspomagana naszą miłością była w przyszłości tytułem do jego chwały w niebie, bo wszelka chwała w niebie zależy od miłości.

Mamy pomagać Ojcu Świętemu naszą miłością teraz i po konklawe, gdy ogarnie go święta cisza i pokój modlitwy, gdy jego głos będzie niedostępny i gdy słuchać nam przyjdzie kolejnego następcy św. Piotra. Mamy sercem modlić się z Jego sercem, a Jego serce oddawać wielkiemu sercu Boga. Będzie to najlepsza forma okazania Ojcu Świętemu wdzięczności i wierności.

Niektórzy mają wspomnienie niezwykłego światła i ogromnych łask, które otrzymali przez posługę Papieża i które obfitują w naszym codziennym życiu. Rozrósł się Benedykt w naszych sercach. W dużym stopniu to, czym są wierni przywiązani do tradycji łacińskiej Kościoła, zawdzięczają Benedyktowi XVI. Za to trzeba teraz płacić wielką miłością i zaufaniem. Dobry Bóg przeprowadził Kościół przez zawirowania ostatnich czasów i w czasie najbliższym nie zostawi nas bez swojego Namiestnika – kim po ludzku by on nie był.

Dziękujecie Bogu, że tak wielką moc dał Ojcu Świętemu. Trzeba się Bogu wywdzięczać za wszystko, co nam przez Benedykta XVI okazał. W tym duchu przez nadchodzące dni módlmy się w intencji nowego Papieża.

SEKRETARZ RADY KURATELI FUNDACJI